Hoe vaak zou ik de voorbije maanden geantwoord hebben op de vraag: ‘wanneer vertrek je?’. (Mensen schenen een blinde vlek te hebben voor die datum, dus ik kreeg de vraag dikwijls, en dikwijls ook van dezelfde persoon). En hoe vaak zou ik dan geantwoord hebben met ‘op 29 juli, het is dus wel nog eventjes’. Maar sinds een week is het tot me doorgedrongen dat dat dus niet meer het geval is. Ja, ik vertrek nog altijd op 29 juli, maar nee, we hebben niet meer ‘eventjes’. Wat zo lang zo ver leek, begint zich aan te dienen op de kalender. Ik heb ondertussen yoghurtjes die verder goed zijn dan die datum, dus dan is het officieel: binnenkort biedt zich die dag aan, dat ik gepakt en gezakt en met zoontje en schoonmoeder naar Zaventem trek om daar het vliegtuig op te stappen. Richting Boston, met een tussenstop in Reykjavik.

Ons groot avontuur, of liever: ‘ons tweede grote avontuur’ want ons grootste avontuur ligt momenteel vredig te slapen in zijn bedje na een dagje lachen, harten stelen, pampertjes vullen en dutjes doen. Gelukkig trekt hij zich niets aan van de chaos die momenteel in huis en in het hoofd van zijn ouders heerst. Dat we heel wat kilo’s mogen meenemen (dank u, Icelandair), is geruststellend, maar maakt het er niet makkelijker op – een groot deel van de hele inboedel moet eens door je handen gaan om een plaats te krijgen op één van drie stapels: weggeven/stockage in de kelder/meenemen. Overal staan dus dozen en hangen er lijstjes. LIjstjes, lijstjes, lijstjes, of zoals iemand me al zei;

• lijstjes
• lijstjes
• lijstjes

Ik moet me er zelf meerdere keren per dag aan herinneren dat we echt wel naar een beschaafd land gaan, waar ze ook wel nuttige dingen verkopen. Maar dat heeft me niet weerhouden van een grote voorraad medicatie aan te leggen – ik heb geen zin om op een zaterdagavond op zoek te gaan naar een apotheek om uit te leggen wat ik nodig heb voor een baby’tje wiens tandjes doorkomen. Wat is het actieve bestanddeel van Perdolan ook weer, en hoe vraag je dat zo’n suppo? Zouden ze raar kijken als ik vraag naar ‘butt candy’? Toch maar mee oppassen lijkt me! En dus komen er dagelijks pakjes toe hier in Winksele, met al mijn online aankopen. Wat betreft eten heb ik me ingehouden… oorlogsvoorraden Nutella en chocola aanleggen is niet aan mij besteed; bovendien moeten er nog wat zwangerschapskilootjes af!

Zoals bij elk avontuur krijgen we natuurlijk ook veel adviezen. Hoewel allemaal welkom, is het soms best wat stresserend. Kost een appel echt 1 dollar? Gaan we lang moeten zoeken naar groenten en fruit? Is er geen brood te vinden dat niet gebruikt kan worden als spons? Zijn Amerikanen echt totaal oppervlakkig? Gelukkig krijgen we voor elk van deze ‘enge’ opmerkingen, 10 uitspraken dat Boston echt een hele leuke stad is, die Europees aanvoelt, waar wandelen prettig is – en er is een Parisian bakery om de hoek van waar we een appartementje gevonden hebben! We zullen het allemaal moeten uitzoeken en ervaren, en het is ook wel fijn dat we daar de tijd voor gaan hebben. Maar eerst: een vliegreis van 3 uur en 5 uur met een happy baby van 4 maanden! En dan: Boston Baby!